Een verdwenen hoofdstuk uit de geschiedenis van Vlieland
Waar nu enkel golven klotsen en vissers af en toe een oude bouwsteen opvissen, lag ooit het bruisende dorp West-Vlieland, ook wel bekend als Westeynde. Tot het jaar 1736 was dit het hoofddorp van het eiland Vlieland, gelegen op het westelijke uiteinde. Het dorp kende een rijke geschiedenis, bloeiende zeevaart en een levendige gemeenschap.
Van bloei naar ondergang
- In de 17e eeuw telde West-Vlieland meer dan 1000 inwoners, waaronder loodsen, kapiteins van de walvisvaart en vissers.
- Het dorp had een middeleeuwse kerk, een molen, een spinhuis, een armenhuis en zelfs een eigen bierbrouwerij.
- In 1590 kreeg het dorp een eigen wapen van Johan van Oldenbarnevelt: een boom als symbool van groei en kracht.
- De toren van het raadhuis diende als baken voor schepen die langs de Waddenzee voeren.
De zee eist haar tol
De aanleg van een stuifdijk tussen Texel en Eierland in 1630 veranderde het geulenpatroon op de zeebodem. Hierdoor werden de zeestromingen sterker en begon de zee aan het dorp te knagen.
- In 1736 stonden er nog slechts twee huizen.
- De laatste bewoners trokken naar Oost-Vlieland en Texel.
- In 1857 lag er op de plek van het dorp al 27 meter diep water, en vissers haalden nog regelmatig bouwmateriaal boven in hun netten.
Historisch erfgoed onder water
Hoewel West-Vlieland fysiek verdwenen is, leeft het voort in kaarten, verhalen en archieven. Het is een tastbare herinnering aan de kracht van de natuur en de vergankelijkheid van menselijke nederzettingen.
Bronvermelding
West-Vlieland is een fascinerend voorbeeld van hoe de Waddenzee haar landschap vormt en hervormt. Voor wie Vlieland bezoekt, is het verhaal van dit verdronken dorp een onmisbaar stukje geschiedenis. Een plek die je niet kunt zien, maar wel kunt voelen.